„Каде е сега Љубовта?“

Хм. И чудно беше сето тоа како набрзина се заврза, а потоа ко никој да не забележа се одврза и дојде до самиот крај. Таа го заборави него. Добро. Не. Лажеше дека го заборави. Дека ќе може да живее без него. Се чинеше се толку комплицирано, а толку едноставно. Нивните тела беа една душа. Никој незнаеше за тоа. Градот молчеше на секој нивни врел бакнеж во ноќта. И се сакаа. Ама повеќе сакаа, да не се сакаат. Тоа што го правеа беше грев кон она што беа. Но, таа на крајот сфати. Сфати и се предаде на судбината. Тоа што го сакаше, не е нејзин избор. Тоа што го сакаше, беше всушност она. Нејзината љубов кон него, претставуваше вид кој можеше да се опише самата себе си. Иако знаеше дека покрај се, тие беа личности кои неможеа да се спојат. Сте виделе ли бесконечност? Затоа неможете да ја видите нивната љубов. И толку беше чудно сетоа тоа, што на крајот останаа еден покрај друг. И не му викаше ништо. Само молчеше. Дозволуваше времето да им нареди. Потоа, истото, не им нареди, туку молчешкум ги спои. Времето замолче. и повторно ги спои. Исто како таа да молчеше пред него. Тука гордоста ја немаше. Но, постоеше една сила која ги влечеше кон дното на морето, притоа запирајќи го нивното време, во погрешен час. Но, на крајот, сепак се изборија да бидат заедно. Нели, сепак љубовта победува… На крајот. А на самиот крај, ќе се запрашаат „Каде е сега Љубовта?“